Bir ses duydum paslı kulaklarımı çınlatan. Döndüm o sese doğru hayat bitmiş. Yaşam bitmiş. Her şey anlamını yitirmiş. Belli ki bize bir şey olmuş. “Başa dönebilir miyiz?” diye haykırıyoruz sokaklarda. Camları çerçeveleri indiriyoruz. Biz yoksak onlarda olmamalı! Ve “Başa dönebilir miyiz?” Bunu ne kadar söylersek o kadar acıyacak içimizde bir yerler. Acıklı fiyasko. Biz; biz birbirimizi hak etmeyen iki dandik çocuk. İki sürtük. İki .. iki işte. İkimiz bir olamayan lay lay lom piçleri. Evet o biziz. Dediğim gibi şuan ölebiliriz, sınırları zorlayıp aşırı dozda bir şeyler işte. Altın vuruş belki de. Zehirli bir şeyler bizi unutturup aşkı hatırlatacaktır. Hayatın nankörlüğünü unutturacak az sevimli bulduğumuz şey. İçimizde ki aşkı ancak o hayata geçirir zaten. Ama dediğim gibi ölümden sonra hayat var gördüm! Biz ölürüz ve hayat başlar. Bizim nefesimiz kesilir başka bir beden nefes alır. İşte ölümden sonra hayat. .
H.Altaylar
