19 Temmuz 2010 Pazartesi

Ve SON~

Bir gün ya beni bırakırsan diye başladı herşey..

Evet o gün sevgilim. Sen dedin ya bana çok az kaldı. “Bir gün beni bırakacaksın dedin.” Bende sana kızarak “Asla!” dedim. Evet sevgilim. Ben bırakmadım seni. Bırakamadım. Bırakamazdım. Ama sen yoksun. Öyleyse şimdi hangimiz hangimizi bıraktı? Bana o cümleyi söyleyen sen misin? İnanamazdım buna. O günkü öfkemle yaşıyorum hala. Hala o günkü kızgınlığım vuruyor göz kapaklarıma. Acıyor ve yine kanıyor gözlerim. Kirpiklerim birbirine yapışıyor. Her bir damla süzüldüğünde dudağıma doğru, anılarımız akıp gidiyor. Gidiyor işte her düşen damlayla birlikte hatırlayıp sonra o anıyı da sel kaplı bir karanlığa gönderiyorum. “Kalbime.” Seni düşünmüyorum artık. Nerdesin, kimlesin? Umrumda değil bunlar. Ama neden yanımda değilsin? İşte bunu düşünüyorum ben her gün. Bana koyan başka kızlarla olmanda değil zaten. Neden benimle olamaman! Olamıyorsun. Çünkü sen mükemmelsin değil mi? Ve diğer mükemmelini arıyorsun. Arama işte. Bir mükemmel diğer mükemmeli asla bulamaz. Mükemmel kadın zaten birincide kabul etmez seni. Ve sen mükemmel bir adamsan birincide o kadına açılamazsın zaten. Evet mükemmel insan! Ardında gayet mutlu bir kalp bıraktın. Senin kırdıklarınla yaşayan, fotoğraflarınla konuşan, anılarına sarılan. Evet bu paha biçilemez bir mutluluk! Ama bitti her şey. Her şey bitti. Sen olmayacaksın diyorum hep ama tekrar oluyorsun bugünümde ve yarınımda. Ama bu kez son. Son haykırışlar son ağlayışlarım. Bir yazı okuduğumda seni hatırlayıp ağlamayacağım ben artık. Ya da sana yazılar falan da yazmayacağım. Evet sevgilim bu sana yazdığım son satırlar. Bu sana dökülen son duygular. Son kalp atışlarım senin için. Boşuna parmaklarımı yorduğum son dakikalar. Okumayacaksın zaten bunuda. Ama herkes bilmeli işte.  

Bu bendeki son sen!



                                                                          H.Altaylar

6 yorum: